پنجشنبه های شهدایی|نوزده ساله ای که حفظ ایران و انقلاب را تکلیف مهم خود می دانست

نوجوان بود و در دلش هزاران آرزوی رنگ به رنگ را پرورانده بود،درس بخواند با همسالانش وقت بگذراند و تفریح کند، شغلی دست و پا کند زندگی تشکیل دهد و هزاران هزار آرزویی که خودش بهتر می دانست.

- خبرگزاری فارس لارستان، سیاوش ستاری: آسمانی شدن نه بال می خواهد و نه پر فقط دل می خواهد، یک دل به وسعت خودِ آسمان، حرف عجیبی نیست کافی ست فقط با نظری عمیق تر نگاه کنیم تا رد شاهد مثال های این گفته را بیابیم، شهید همان کسی که بال پرواز نداشت اما به ندای آسمانی دل لبیک گفت و از قفس تن رها شد پر زد و رفت.

همان غلطیده شدگان در سرب های سرد و سنگین که به عشق  میهن، انقلاب و اسلام، سر بر سودای عشق گذاشتند،آنان که دعا داشتند؛ ادعا نداشتند نیایش داشتند؛ نمایش نداشتند حیا داشتند؛ ریا نداشتند رسم داشتند؛ اسم نداشتند.

 وَه که چه نیکو خلایقی و چه نیک سرشتانی که به رسم شقایق ها ایثار کردند دنیا را به گوشه ای افکندند و با پرواز عاشقانه، نسیم روزهای بهشتی را ارمغان دادند.

کهکشان این ستارگان بهشتی وسیع است، آنقدر وسیع که توان احصاء آن آسمانی ها برای ما زمینی ها دشوار است؛ پنجشنبه ها که از راه می رسد بیشتر از هر زمان دیگری دلم به یاد شهدا می تپد شاید از آن روزهایی که رسم پنجشنبه های شهدایی بنیان گذاشته شد و هرکداممان قلمی به دست گرفتیم تا شهیدی را روایت کنیم �